Nifomanija je pojam grčkog porekla, proisteko od grčkih reči – numphe, što u grčkoj mitologiji predstavlja polubožansku mladu ženu nastalu “snagom prirode” i reči arithmos, što u prevodu znači – ludilo. Pojam nimfomanije je prvi put počeo da se upotrebljava krajem XVIII veka, a do tada se koristio pod terminom – “bolest lude ljubavi”.
Nimfomanija, odnosno hiperseksualnost predstavlja preteranu seksualnu potrebu i želju, koja se slovi u negativnom značenju, a simptomi su uglavnom hiperaktivni libido i opsesivna želja za seksualnim činom.
Sam pojam nimfomanije deli osobe muške i ženske, na nimfomane i nimfomanke, ali prevashodno podrazumeva ponašanje žene, koja u sebi nosi prekomerni polni nagon i u skladu sa tim se i ponaša. Može se reći da se radi o jednom obliku zavisnosti od seksa, jer se smatra da takva žena u seksualnim odnosima traži i nalazi samo telesno zadovoljstvo, koje nije sažeto nikakvim vrstama pozitivnih emocija. Doktori su duži period bili više posvećeni istraživanjima ove pojave kod ženskih osoba i njihovog prekomernog seksualnog ponašanja, te nisu uzimali u obzir tu istu pojavu i kod muškaraca, koja ima svoj termin – satirijaza, nastala od grčkih reči – satyros, koja označava satire (bića iz grčke mitologije, koja su izgledala kao “pola muškarac – pola jarac”).
Doktor Bienville, poreklom iz Francuske, smatran kontraverznom ličnošću je bio taj koji je pojam nimfomanije prvi uveo u upotrebu. On je tvrdio da uzroci nimfomanije leže u prekomernom uživanju, takođe i u “životu na visokoj nozi”, a ubrajao je i konzumaciju mesa i jako začinjene hrane. Kasnije su pojedini autori, svemu ovome dodali i potrebe za čitanjem ljubavnih i erotskih romana, kao i prepuštanje seksualnoj mašti.
Patrik Carnes, jedan od američkih stručnjaka, koji se posebno bavio pojavom nifmomanije, predstavio je niz pokazatelja seksualne zavisnosti, u koje spadaju
- nemogućnost da se kontrolišu seksualne misli i ponašanje;
- uključivanje u seksualne odnose bez osećaja zadovoljstva;
- osećaj depresije ili anksioznosti posle seksualnog odnosa;
- pribegavanje seksualnim odnosima, kako bi se na taj način izbegle aktivnosti i obaveze (društvene ili poslovne);
- upuštanje u seksualne odnose, iako ne bi smelo (npr. zbog upotrebe određenih vrsta lekova i slično);
- agresija i nasilno ponašanje, u situacijama kada postoji nemogućnost vršenja seksualnog odnosa i
- provođenje većine vremena u pripremanju, samom činu ili odmaranju posle seksualnog odnosa.
Patrik Carnes, takođe, objašnjava i u kojim situacijama seksualno ponašanje može da predstavlja problem koji vodi u nimfomaniju, gde se ubrajaju sledeće situacije: povređivanje i nanošenje bola partneru, situacije u kojima osoba nema kontrolu nad izborom partnera, već seksualne odnose obavlja bilo s’ kim, kada najveći deo svog vremena provodi u razmišljanju o seksu i neprestano govori o tome.
Nimfomanija, definitivno, ne spade u zvanične medicinske dijagnoze. Danas se nimfomankama najčešće nazivaju žene koje imaju tzv. “naglašeni seksualni nagon”, ili ih okolina tako doživljava, a isti je slučaj i sa osobama muškog pola. Veoma je teško precizno odrediti granicu gde normalna seksualna aktivnost (kod oba pola) prelazi u nimfomaniju, jer se uglavnom radi o idividualnim karakteristikama i potrebama, koje se razlikuju od osobe do osobe.
Pojedina istraživanja, koja su se najviše obavljala u Sjedinjenim Američkim Državama, su pokazala da samo 1 % populacije stanovištva čine aseksualne osobe, odnosno one osobe kojima seksualni čin nikada nije na pameti i nemaju osećaj privlačnosti ni prema jednom polu. Sa druge strane, postoje osobe (što je u većini slučaja u istraživanju), koje su zavisne od seksa, odnosno hipeseksualni, a kolokvijalnom govoru, to su upravo – nimfomani i nimfomanke. Sam termin “zavisnost od seksa” se u literaturi prvi put pomenuo 1980. godine, u “Dijagnostičkom i statističkom priručniku za mentalne poremećaje”, s’ tim što je izdanje publikovano tek 1994. godine.
