Kmet je bio jedan od najvažnijih poluga u sistemu feudalnih društveno – ekonomskih odnosa, koji je preovladavao u periodu srednjeg veka. Okosnicu feudalizma činio je, dakle, odnos između feudalca (vlastelina, mahom plemića i bogatih zemljoposednika), u svojstvu gospodara i kmeta – vazala, tj. neslobodnih seljaka koji su se, na ime zaštite koju su dobijali od svog gospodara, obavezivali na ustupanje dela prihoda i radnu snagu. Iako je kmet mogao biti i slobodan seljak, koji nije raspolagao zemljom, već je živeo na posedu svog gospodara, kmetovi su najčešće bili neslobodne ličnosti, vlasništvo gospodara, koji su bili vezani za zemlju na kojoj su obavljali najčešće poljoprivredne poslove od kojih je najveći deo pripadao gospodaru, dok je deo roda, kao naknadu za rad, dobijao kmet, radi sopstvenog i izdržavanja svoje porodice. Veličina kmetove obaveze prema vlastelinu gospodaru – feudalcu bila je relativnog karaktera odnosno zavisila je od pogodbe između njih. To je, istovremeno, ono što je kmeta razlikovalo od roba.
Zemljišni posed na kome je kmet radio nazivao se feud. Kmet je mogao odnosno imao pravo i da raspolaže eventualnim viškom proizvoda, na tržištu, što je u mnogome olakšavalo njihov položaj. Pored fizičkog rada, kmet je imao i sijaset drugih obaveza prema gospodaru – feudalcu, pre svega obavezu da ratuje radi zaštite njegovih interesa. Sa druge strane, feudalac je bio dužan da štiti svoje kmetove od fizičkih napada razbojnika i u slučaju sličnih sukoba, kao i presuđivati u njihovim međusobnim sporovima. Ali položaj kmetova zavisio je od toga kako se na društvenoj lestvici kotirao njegov gospodar. Drugim rečima, nije svejedno da li je neko imao status kmeta koji je pripadao kralju ili običnom plemiću, niskog ranga.
Razvoj kmetstva u Evropi datira počev od V veka, nakon urušavanja robovlasničkog društveno – ekonomskog sistema. Naime, sa sve većim i učestalijim robovskim pobunama, vlastelini su, pre IV veka, počeli da odobravaju svojim robovima pravo na parče zemlje i osnivanje porodice, kao i repromaterijal (seme, sredstva za obradu zemlje i slično),a u isto vreme, počelo se i sa potčinjavanjem slobodnih seljaka, kao cena njihove zaštite od germanskih osvajača. U periodu tzv. ranog srednjeg veka, usled učestalih sukoba velikaša, u kojima su nastradali bili, mahom, njihovi kmetovi kao i velike stope smrtnosti, uzrokovane čestim epidemijama, kuge pre svega, na velikim posedima je često nedostajalo kmetova, pa su feudalci bili primorani da daju povoljnije uslove, ne bi li privukli kmetove sa susednih vlastelinstava. Feudi su, vremenom postali nasledni, a pravo plodouživanja, tzv. beneficijum moglo se prenositi novim vazalima. U takvim slučajevima, naslednik je bio obavezan da plati odgovarajući iznos na ime takse feudalcu – najčešće je to bio jednogodišnji prihod koji se ostvarivao na feudu. Sa druge strane, vlastelin je, po pravilu, preuzimao starateljstvo nad naslednikom umrlog vazala odnosno kmeta i vršio je to pravo do njegovog punoletstva. Ukoliko se radilo o devojčici, vlastelin je bio dužan da joj nađe muža, koji bi preuzimao feud i stupao u vazalski odnos umesto prethodnog vazala, oca svoje supruge. Karakteristično je da su feudi, u vidu nagrade za zasluge, najčešće u vojnoj službi, dodeljivani i visokim zvaničnicima na vastelinskom posedu: maršalima, kontablima, senešalima, komornicima i drugim uglednicima. Do XII veka bila je uobičajena pojava da jedan vazal ima više gospodara, što je bilo značajno u situacijama kada bi došlo do sukoba između gospodara – seniora istog feudalca. Problem se rešavao primenom običaja “liež- omaža“, čija je suština bila u tome što je feudalac koji je učinio „liež- omaž“ jednom od seniora, bio obavezan na ličnu službu njemu, kao i da, ukoliko bi on došao u oružani sukob sa drugim vazalovim seniorom, morao da se lično bori na strani seniora kome je učinio „liež- omaž“ ili da pošalje svoje vojnike.
Uspostavljanje vazalskog odnosa, u formalnom smislu, vršilo se na ceremoniji koja se najčešće zvala „fidelitas“ – zaklinjanje na vernost ili „homage“ – omaž, na taj način što bi kmet klekao ispred vlastelina, položivši svoje ruke na njegove i rekao da će ga verno služiti.
Na prostoru različitih, mahom slovenskih naroda (Rusi, Ukrajinci Bugari, ali i Česi i Nemci), kao i u Kneževini pa i u Kraljevini Srbiji, kmetom su se nazivali i ugledni seljaci – seoske starešine, koji su imali, pre svega, ulogu sudije za presuđivanje građanskih sporova među seljacima.
Sa razvojem slobodnih kraljevskih gradova, pre svega, ali i jačanjem kraljevske vlasti, sredinom XIII veka, feudalni poredak zapada u krizu i tokom XV veka postepeno nestaje, kao dominantna forma društvenih odnosa, da bi i formalno bio ukinut revolucijama 1848. godine.
